Historia błękitnego porodu Karoliny: poczułam w sobie ogromną moc

Rano od razu zabierają mnie na porodówkę. Moja położna uprzedzała mnie, że będzie chciała zrobić lewatywę celem wywołania skurczów i tak też się dzieje. Po lewatywie bez zmian. Beata bada rozwarcie (4cm po baloniku) i mówi: startujemy z oksytocyną, małe przepływy (bo tylko takie mogą po 2CC). O 7:00 podłącza pompę. Słucham sobie muzyki i afirmacji. Lekkie skurcze zaczynają się już pół godziny później, początkowo nieznaczne. Zdążam jeszcze zjeść pół śniadania i skurcze są już na tyle dolegliwe że zakładam TENS. Przed 9:00 piszę do męża, bo skurcze powalają mnie już na kolana. Beata widząc to kładzie mi materac, daje piłkę do oparcia, przynosi gaz do wdychania, komentuje też że „to jeszcze daleko” i żebym się nie spinała na samym starcie, bo to potrwa. Na skurczu podkręcam TENS, wdycham gaz (trochę otumania) i próbuję kontrolować oddech. 

Gdy przychodzi mąż ściska moje biodra na skurczu, co bardzo pomaga złagodzić ból, podaje wodę i czekoladę. Czuję, że coś mi cieknie po nogach- odchodzą wody. Zaczynam głośno jęczeć na skurczu, mówię do męża że dla mnie są już bardzo mocne i żeby dzwonił po doulę. Na moje jęki przychodzi Beata. Mówi że musi mnie zbadać- jest 6cm. Nalewa mi ciepłą wodę do wanny, zakłada przenośne KTG, zdejmuje TENS. Wchodzę i od razu czuję ulgę. Beata skręca oksy, mówi że moje własne skurcze już się rozkręciły. Przyjeżdża doula. Już słabo kontaktuję, odpływam w swój świat, na skurczu próbuję przetrwać, próbuję oddychać, relaksować się między skurczami, ale idzie mi to opornie. Beata proponuje zmianę pozycji w wannie, nie chcę, jednak stawia na swoim, na kilka skurczów jestem na plecach, zapierając się o podnóżki w wannie. 

Ok. 10:00 jest pełne rozwarcie i zaczynają się parte (nie mogę uwierzyć że tak szybko, a jednocześnie skurcze są bardzo intensywne i wycieńczające- mam kryzys pełnego rozwarcia, błagam położną o ZZO (oczywiście wiedząc że na to już za późno). Kilka zmian pozycji w wannie, Beata cały czas przywołuje mnie żebym „nie odpływała”, mówi: Karolina, patrz mi w oczy, musisz ze mną współpracować, nie odpływaj! Uczy mnie jak „dołożyć się” parciem do skurczu i w którym momencie. Bardzo długo nie umiem tego ogarnąć, w końcu zaskakuję. Mąż ściska biodra na skurczu, doula podaje mi wodę, między skurczami kładzie zimne okłady na czoło i głowę, trzyma mnie za rękę, wspiera mnie słowami. „On już jest blisko, włóż palce, a poczujesz główkę” motywuje mnie położna i rzeczywiście, wyczuwam główkę blisko, ale jeszcze nie całkiem między nogami. Beata dyryguje: „musisz wyjść na chwilę z wody, bo musimy zmienić pozycję, kończy nam się czas” (parte trwają już prawie 1,5h). Bardzo nie chcę, czuję że nie dam rady, ale Beata jest uparta, ufam jej i się słucham. 

Kilka skurczów na podnóżku łóżka w kucki, potem kilka w leżeniu na boku, zaparta o poręcz. Beata: „jeszcze 2-3 skurcze i wyjdzie głowa, chcesz urodzić do wody?”. Ja:”tak, nie wiem, wszystko mi jedno, chciałabym”. Beata: „spuściłam wodę z wanny, ale nalewam Ci nową, patrz- zaraz wejdziesz”. Wchodzę, kolejne 2 skurcze na maksymalnym wysiłku i czuję przeogromną ulgę. Po chwili Beata mówi: „podaję Ci go do przodu” i widzę mojego synka jak wypływa spomiędzy moich nóg, powoli go wyławiam, pomagają mi położyć się na plecach i ułożyć synka na mojej piersi. 

Nie mogę uwierzyć w to co się wydarzyło. Są we mnie tak ogromne emocje, że zaczynam płakać ze szczęścia. Płaczę tak przez następne 2h co chwilę. Co na niego spojrzę albo na doulę, albo na Beatę, czy męża to znowu płaczę ze szczęścia że się udało, że naprawdę potrafiłam urodzić swoje dziecko, że nic nam się nie stało. Tak urodził się mój drugi syn, o 11:41, 3050g. To był trudny poród, niesamowity wysiłek, który jednak trwał niecałe 5h. Było Błękitnie, było wspaniale, byłam zaopiekowana cały czas, dałam radę i poczułam w sobie ogromną moc.